سابقه و هدف: فیبروز ریوی یکی از رایجترین اثرات جانبی بلئومایسین که به­عنوان یک عامل شیمی­درمانی بکارمی‌رود، است. گونه­های فعال اکسیژن می‌تواند نقش مهمی در توسعه فیبروز ریوی بازی نمایند. دانه کرفس حاوی فلاونوئید‌های متنوعی است که به­عنوان آنتی اکسیدان مطرح می‌شوند. این مطالعه به منظور بررسی اثر عصاره هیدروالکلی دانه کرفس روی فیبروز ریوی القاء شده توسط بلئومایسین در موش صحرایی می‌پردازد.

مواد و روشها: این مطالعه تجربی بر روی 20 موش صحرایی نژاد اسپراگ دالی در محدوده وزنی 180- 150 گرم انجام گرفت. حیوانات به صورت تصادفی به 5 گروه4 تایی تقسیم‌بندی شدند. گروه 1و2 به ترتیب تک دوز نرمال سالین و بلئومایسین (5/7 واحد بر کیلوگرم) به صورت داخل تراشه‌ای دریافت نمودند. گروه 5-3 دوزهای مختلف عصاره دانه کرفس (100 ،200 و 400 میلی‌گرم بر کیلوگرم) به صورت داخل صفاقی روزانه یک هفته قبل و دو هفته بعد از تجویز بلئومایسین دریافت نمودند. حیوانات پس از 21روز کشته، خون و ریه‌های آنها برای اندازه‌گیری مالون­دی­آلدئید پلاسمایی، هیدروکسی­پرولین ریه و آزمایش هیستوپاتولوژی جمع‌آوری شد.

یافته‌ها: نتایج نشان داد که میزان اندکس ریه، هیدروکسی­پرولین و مالون‌دی‌آلدئید در گروه نرمال سالین به­ترتیب 02/2±27/7 میلی‌گرم ریه بر گرم وزن بدن، 24/0±78/1 میلی‌گرم بر گرم بافت ریه و 17/0±48/1 میکرومول بر لیتر پلاسما بود در حالیکه در گروه دریافت کننده بلئومایسین به­ترتیب 99/0±1/10، 5/1±75/5 و 23/0±27/3 بود. تیمار با عصاره به خصوص در گروه 4 و 5 بطور معنی داری این فاکتورها را نسبت به گروه بلئومایسین کاهش داد (05/0p<). نتایج بافت­شناسی نشان داد که بلئومایسین توانسته منجر به بروز آسیب ریه و افزایش ضخامت آلوئولی شود.