1- مرکز تحقیقات اختلال حرکت، پژوهشکده سلامت، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران ، sepanta1968@yahoo.com
چکیده: (2188 مشاهده)
سابقهو هدف: سطح پروتئین واکنشی c به طور مستقلی با خطر بیش از حد سکته مغزی ایسکمیک همراه است. اما، در حال حاضر هیچ توافقی در مورد استفاده از پروتئین c در تشخیص و پیگیری پیشرفت بیماری های عروق مغزی وجود ندارد. هدف از این مطالعه تعیین رابطه پروتئین واکنشی c با پیامد در بیماران سکته مغزی می باشد. مواد و روش ها: این مطالعه مقطعی بر روی 214 بیمار بستری شده با تشخیص سکته مغزی در بیمارستان آیت اله روحانی بابل انجام شد. اطلاعات جمعیت شناختی و بالینی مانند سابقه فشارخون، دیابت، بیماری قلبی عروقی، هایپرلیپیدمی، حمله ایسکمیک گذرا، سوء مصرف مواد و تنباکو و شدت سکته مغزی (مؤسسه ملی بهداشت سکته مغزی) توسط چک لیست تکمیل و بررسی گردید. یافته ها: از مجموع 214 بیمار، سطح CRP سرم در 122 مورد (57%) مثبت بود. اختلاف در نوع ایسکمیک در مبتلایان CRP مثبت معنی دار بود (76 بیمار (62%) در مقابل 46 مورد (38%)، 0/002p=). اختلاف در سطح سرمی CRP با بیماری زمینه ای مانند دیابت ملیتوس (82 مورد (51%) CRP مثبت در مقابل 77 مورد (49%) منفی، 0/007p=) و فشارخون بالا (59 مورد (50/4%) CRP مثبت در مقابل 58 (49/6%)، 0/03p=) از لحاظ آماری معنی دار بودند. همچنین CRP بالا در 10 ترومبوتیک (91%) و 4 آمبولیک (67%) در بیماران فوت شده سکته مغزی (0/034p=) دیده شد. تفاوت در سطح سرمی CRP در موارد فوت شده از لحاظ آماری معنی دار بود (14 مورد (82%) CRP مثبت در مقابل 3 مورد (18%) CRP منفی، 0/032p=). نتیجه گیری:نتایج مطالعه نشان داد که سطح سرمی CRP مثبت در هنگام پذیرش با شدت بیشتر ناتوانی در مبتلایان به سکته مغزی همراه می باشد. به کارگیری آن جهت پیش بینی ناتوانی و میزان مرگ و میر در هفته اول بستری بعد سکته مغزی توصیه می شود. بنابراین سطح سرمی CRP بهتراست در زمان پذیرش بررسی گردد.
Ahmadi Ahangar A, Saadat P, Taheri Otaghsara S, Alijanpour S. C-Reactive Protein Level in Admission and the Outcome of Stroke Survivors. J Babol Univ Med Sci 2020; 22 (1) :210-214 URL: http://jbums.org/article-1-8623-fa.html
احمدی آهنگر علیجان، سعادت پیام، طاهری اطاقسرا سیده طاهره، علیجان پور شایان. سطح پروتئین واکنشی سی در زمان پذیرش و پیامد مبتلایان به سکته مغزی. مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی بابل. 1399; 22 (1) :210-214
