سابقه و هدف: اختلال در حافظه و یادگیری از عوارض بیماری پارکینسون می­باشد. همچنین کاهش هورمون استروژن در دوران یائسگی باعث بروز اختلال در حافظه می گردد. با توجه به اینکه جنیستئین دارای اثرات استروژنی و محافظت نورونی می­باشد. بنابراین این مطالعه جهت بررسی اثر جنیستئین بر یادگیری و حافظه در موش­های صحرایی پارکینسونی اواریکتومی شده انجام گردید.

مواد و روش­ها: این مطالعه تجربی بر روی 48 سر از موشهای صحرایی ماده نژاد ویستار که به شش گروه 8تایی تقسیم شدند، انجام گردیدکه گروه ها شامل گروه کنترل و پارکینسونی دریافت کننده حلال دی متیل سولفوکساید و چهار گروه پارکینسونی-اواریکتومی شده دریافت کننده حلال دی متیل سولفوکساید، جنیستئین (mg/kg10)، تاموکسیفن (mg/kg20) و مخلوط جنیستئین (mg/kg10) و تاموکسیفن(mg/kg20) به صورت پیش درمان به مدت یک هفته بودند. مسیر نیگرواستریاتال توسط 8 میکروگرم 6-هیدروکسی دوپامین تخریب شد. یادگیری و حافظه فضایی با آزمون ماز آبی موریس مورد بررسی قرار گرفت.  

یافته­ ها: در هر دو مرحله یادگیری و بازخوانی اختلاف معنی­داری بین گروه کنترل با گروه­های پارکینسونی  و پارکینسونی-اواریکتومی (0/0001p<) وجود دارد. همچنین گروه­های پارکینسونی-اواریکتومی 0/26±4/21 ثانیه و پارکینسونی 0/61±5/94 ثانیه در ربع هدف مانده ­اند که در مقایسه با گروه کنترل کمتر (0/33±12/15 ثانیه)بوده است. بعلاوه اواریکتومی باعث افزایش مدت زمان یادگیری (0/002p=) و کاهش مدت زمان بازخوانی (0/034p=) در موش­های پارکینسونی شد. جنیستئین (0/46±11/85 ثانیه) در مقایسه با دریافت­کننده جنیستئین و تاموکسیفن(0/86±6/37 ثانیه)مدت زمان بیشتری را در ربع هدف طی کرده است  (0/0001p=). 

نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که جنیستئین یادگیری و حافظه فضایی در موش­های صحرایی پارکینسونی اواریکتومی شده را بهبود می­بخشد