3- واحد توسعه تحقیقات بالینی بیمارستان آیت اله روحانی، دانشگاه علوم پزشکی بابل، بابل، ایران ، nedameftah@yahoo.com
چکیده: (1813 مشاهده)
سابقه و هدف: دیابت شایع ترین اختلال آندوکرین در جهان است. شناخت تظاهرات پوستی همراه با دیابت می تواند در انتخاب رویکرد درمانی مناسب در این بیماران کمک کننده باشد. هدف از این مطالعه بررسی فراوانی تظاهرات پوستی در بیماران دیابتی مراجعه کننده به درمانگاه غدد دانشگاه علوم پزشکی بابل می باشد. مواد و روش‌ها:مطالعه مقطعی حاضر بر روی 300 بیمار مبتلا به دیابت مراجعه کننده به بیمارستان روحانی بابل در طی سال 1398 انجام شد. سن، جنس، BMI، نوع و مدت ابتلا به دیابت، وضعیت کنترل دیابت بیمار (HbA1C) ثبت و بیماران توسط متخصص پوست تحت معاینه کامل قرار گرفته وبه دو گروه کمتر و بیشتر از 50 سال تقسیم شدند. همچنین از نظر تظاهرات پوستی در دو گروه با و بدون تظاهرات پوستی تقسیم و مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها:293 نفر (97/76%) دیابت نوع دو داشتند. میانگین سنی بیماران 12±55 سال و میانگین مدت ابتلا به دیابت 1/20±9/73 سال بود. در این مطالعه 130 نفر (43%) دارای ضایعات پوستی بودند که 76 نفر (58/5%) از آنها زن بودند. به ترتیب خارش، آکروکوردون، آنژیوم گیلاسی، دیابتیک درموپاتی، عفونت های جلدی قارچی با فراوانی 25/7%، 21%، 14/3%، 6% و 5/7% شایع ترین اختلالات پوستی بودند. 68 نفر (69/4%) دارای تظاهرات پوستی، بیش از 10 سال مبتلا به دیابت بودند.در دو گروه با و بدون تظاهرات پوستی، جنسیت و مدت ابتلا به دیابت تفاوت معنی داری داشت (0/001>p). بین میانگین سنی و BMI و HbA1C در دو گروه تفاوت معنی داری وجود نداشت (به ترتیب 0/07=p، 0/09=p و 0/11=p). نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه نشان داد که خارش و آکروکوردون شایعترین تظاهرات پوستی می باشند و ابتلا طولانی مدت به دیابت و جنس زن مهمترین ریسک فاکتور ایجاد تظاهرات پوستی می باشد.
Shirzadian Kebria A, Hasemi M, Meftah N, Hajiahmadi M. Frequency of Cutaneous Manifestations in Diabetic Patients in Endocrinology Clinic of Babol University of Medical Sciences. J Babol Univ Med Sci 2021; 23 (1) :380-385 URL: http://jbums.org/article-1-9954-fa.html
شیرزادیان کبریا آذر، حاسمی مرگن، مفتاح ندا، حاجی احمدی محمود. فراوانی تظاهرات پوستی در بیماران دیابتی در درمانگاه غدد دانشگاه علوم پزشکی بابل. مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی بابل. 1400; 23 (1) :380-385
