1- مرکز تحقیقات باروری و ناباروری، پژوهشکده فناوری سلامت، دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه، کرمانشاه، ایران ، ahmdymjtby41@gmail.com
چکیده: (2562 مشاهده)
سابقهو هدف: تاکرولیموس متعلق به خانواده مهار کننده های کلسینورین است و عموماً به عنوان یک سرکوب کننده سیستم ایمنی پس از عمل پیوند عضو، مورد استفاده قرار میگیرد. با توجه به نقش مهاری کلسینورین در شکل پذیری سیناپسی، یادگیری و حافظه به نظر می رسد که تاکرولیموس می تواند منجر به تغییر در پاسخ های الکتروفیزیولوژیکی و حافظه شود. بنابراین در این مطالعه، تحقیقاتی که در آنها درگیری تاکرولیموس در عملکردهای شناختی مانند شکل پذیری سیناپسی، یادگیری و حافظه بیان شده، بررسی و مکانیسم احتمالی اثر تاکرولیموس بر شکل پذیری سیناپسی و حافظه توضیح داده می شود. مواد و روش ها: در این مطالعه مروری، برای دستیابی به یک نگاه اجمالی درباره اثرات تاکرولیموس بر عملکرد های شناختی در پایگاه های اطلاعاتی PubMed و Google Scholar با استفاده از کلید واژه های تاکرولیموس (Tacrolimus)، کلسینورین (Calcineurin)، شکل پذیری سیناپسی (Synaptic Plasticity)، یادگیری (Learning)، حافظه (Memory) و رادیکال های آزاد (Free radicals) جستجو و مقالات مربوط به سال های 1987 تا 2021 که مرتبط با موضوع بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: در میان 5632 مقاله یافت شده، 72 مقاله با توجه به اهداف تحقیق انتخاب شدند. نتایج به دست آمده نشان داد که تاکرولیموس باعث بهبود عملکردهای شناختی از جمله شکل پذیری سیناپسی، یادگیری و حافظه می شود. تاکرولیموس همچنین دارای اثرات حفاظتی در مقابل اختلالات شناختی ناشی از شرایط استرس اکسیداتیو میباشد. نتیجه گیری:نتایج مطالعه نشان داد که تاکرولیموس احتمالاً از طریق مهار کلسینورین، کاهش سطح رادیکالهای آزاد و تغییر در سطح کلسیم و گلوتامات میتواند منجر به بهبود یادگیری، حافظه و شکل پذیری سیناپسی شود.
Salimi Z, Moradpour F, Zarei F, Rashidi Z, Khazaei M, Ahmadi S et al . Effects of Tacrolimus on Cognitive Functions of the Central Nervous System: A Review Article. J Babol Univ Med Sci 2021; 23 (1) :359-368 URL: http://jbums.org/article-1-9940-fa.html
سلیمی زهرا، مرادپور فرشاد، زارعی فاطمه، رشیدی زهرا، خزاعی محمدرسول، احمدی سیدمجتبی و همکاران.. اثرات تاکرولیموس بر عملکردهای شناختی سیستم عصبی مرکزی. مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی بابل. 1400; 23 (1) :359-368
