سابقه و هدف: کاهش حس عمقی مفصل نقش مهمی در شروع و پیشرفت بیماری استئوآرتریت زانو دارد، این پژوهش به منظور بررسی نوسانات پوسچرال در سه وضعیت متفاوت و تحلیل روند تغییرات آنها با استفاده از شاخص های نسبی انجام شد.
مواد و روش­ها: این مطالعه مقطعی بر روی 34 بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو و 12 فرد سالم با روش نمونه گیری انتخابی و در دسترس انجام شد.  به منظور ارزیابی شاخص های تعادل ایستا از بیماران خواسته شد در سه وضعیت ایستاده راحت (CDLS)، ایستاده با پاهای جفت (RS) و ایستاده در وضعیت یک پا جلوی پای دیگر (NTS) بر روی صفحه نیرو قرار گیرند. برای پی بردن به تغییرات نوسانات پوسچرال در وضعیت های RS و NTS نسبت به وضعیت CDLS، از مقادیر نسبی   و  استفاده شد.
یافته­ ها: در وضعیت CDLS، دامنه و انحراف معیار نوسان جانبی در بیماران (به ترتیب 0/01±0/019 و 0/001±0/003) کمتر از افراد سالم (به ترتیب 0/039± 0/051 و 0/01±0/012) بود. در وضعیت CDLS دامنه جابه جایی در جهت قدامی خلفی  (0/029±0/11)  نیز کمتر از افراد سالم (0/027±0/13) بود. در وضعیت RS انحراف معیار و سرعت میانگین جابه جایی مرکز فشار در جهت جانبی در گروه بیماران (به ترتیب 0/006±0/016 و 0/004±0/012) به طور معنی داری بیشتر از افراد سالم (به ترتیب 0/003±0/012 و 0/002±0/009) بود. در مقابل نسبت مقادیر  و  در گروه بیماران بیشتر از گروه کنترل بود.

نتیجه­ گیری: نتایج مطالعه نشان داد که بیماران مبتلا نسبت به افراد سالم در وضعیت های دشوارتر (RS،NTS) نوسانات بیشتری نسبت به حالت CDLS به خصوص در جهت جانبی دارند. بنابراین انجام تمرینات تعادلی و تقویتی خصوصاً در جهت جانبی و در وضعیت های چالش برانگیز حائز اهمیت می باشد.