سابقه و هدف: در سالهای اخیر تلاشهای زیادی برای یافتن روشهای درمانی نوین و همچنین درمان بیماران صرع مقاوم به دارو انجام شده است. آناندامیدها (Anandamides; AEA) و دی-آرشیدونیل گلیسرول (2-Arachidonoylglycerol; 2-AG) دو لیگاند اصلی و مهم سیستم اندوکانابینوئیدی هستند که هر کدام طی مسیرها، آنزیمی مشخصی تولید و حذف می شوند. با توجه به فراوانی و اهمیت این دو لیگاند اندوکانابینویئیدی به نظر می رسد می توان با دستکاری فارماکولوژیک در این مسیرهای سطح این دو لیگاند اصلی سیستم اندوکانابینوئیدی را در مغز تغییر داد. لذا این مطالعه به منظور بررسی اثر مهارکننده های حذف آنزیمی اندوکانابینوئیدها بر تشنج تونیک- کلونیک ناشی از PTZ انجام شد.

مواد و روش­ها: در این مطالعه تجربی 35 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار در 4 گروه آزمایشی بررسی شدند. تشنجات تونیک– کلونیک با یک تزریق PTZ (mg/Kg, i.p 80) ایجاد شدند. مهار حذف آناندامیدها با تزریق URB و LY (URB: 1 mg/kg, LY: 2.5 mg/kg, i.p) و مهار تجزیه دی-آرشیدونیل گلیسرول با تزریق WWL و JJKK (JJKK: 1 mg/kg, WWL: 5 mg/kg, i.p) محلول در DMSO حدود 15 دقیقه قبل از تزریق PTZ انجام شد. در گروه شاهد PTZ به همراه DMSO تزریق شد. زمان و طول مدت هریک از پنج مرحله رفتاری تشنج به مدت 30 دقیقه ثبت و بررسی شد.

یافته­ ها: در گروه DMSO+PTZ تاخیر زمان رسیدن به مراحل 4 و 5 به ترتیب 39±206 و 39±209 بود در حالیکه در گروه  (JJKK+WWL+DMSO+PTZ)  تاخیر زمان رسیدن به مراحل 4 و 5 به ترتیب  159±630 و 360± 726 بود (0/05p<). همچنین درصد وقوع مرحله 5 تشنج و درصد مرگ ناشی از تشنج در گروه DMSO+PTZ 91% بود در حالیکه در گروه (JJKK+WWL+DMSO+PTZ) هر دو شاخص کاهش و به 50% رسیدند.

نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه کاربرد همزمان JJKK و WWL که مهارگرهای حذف دی-آرشیدونیل گلیسرول هستند سبب کاهش تشنج تونیک - کلونیک می شود