سابقه و هدف: بیماری‌های وابسته به زمان مانند پریودنتیت، معمولاً به دلیل عوامل چند وجهی و تخریب پیشرونده بافت‌ها، با یک ماهیت عود کننده رخ می‌دهد. هدف از این مطالعه، بررسی اثربخشی درمان ترمیمی پریودنتال همراه با درمان ارتودنسی در بهبود سلامت پریودنتال و کاهش التهاب می‌باشد.

مواد و روش‌ها: این مطالعه آینده نگر مقطعی بر روی 120 نفر از مراجعه کنندگان به یک کلینیک دندانپزشکی خصوصی در بغداد، طی دوره زمانی ماه مه 2022 تا ماه مه 2023 انجام شد. از میان این بیماران، 60 نفر به طور تصادفی در دو گروه قرار گرفتند: 30 بیمار درمان استاندارد بدون مداخله پزشکی دریافت کردند و گروه دیگر ترکیبی از مراقبت‌های پریودنتال روزانه و بازسازی کننده را دریافت کردند. شاخص‌های بالینی، از جمله شاخص لثه (GI)، شاخص خونریزی شیار (SBI)، عمق پروبینگ (PD)، شاخص پلاک (PLI)، سطح چسبندگی بالینی (CAL)، و ترکیب میکروبی زیر لثه، بررسی شد. سطح واسطه‌های التهابی مانند اینترفرون آلفا (IFN-a)، پروتئین واکنشیC  (CRP)، اینترلوکین-17 (IL-17)، و اینترلوکین-33 (IL-33) در مایع شکاف لثه مورد مطالعه قرار گرفتند.

یافته‌ها: از گروه آزمایش، 94% پیامد درمانی موفقی داشتند، در حالی که 78% در گروه کنترل نتیجه موفقی را ثبت کردند (5/316χ²=، 0/05p<). کاهش قابل توجهی در GI (0/27±1/18 در مقابل 0/09±0/33)، PLI (0/35±1/78 در مقابل 0/20±0/84)، PD (0/51±5/42 در مقابل 0/36±2/78)، SBI (0/41±2/79 در مقابل 0/28±1/25)، CAL (0/45±3/15 در مقابل 0/24±2/02) و درصد پورفیروموناس ژنژیوالیس و آگرگاتی باکتر اکتینومایستم کومیتانس در گروه درمان نسبت به گروه شاهد مشاهده شد (0/05>p). علاوه بر این، سطح واسطه‌های التهابی به طور قابل توجهی کاهش یافت.

نتیجه گیری: نتایج نشان داد که استفاده از روش‌های پریودنتال، همزمان با روش‌های ارتودنسی، باعث بهبود قابل توجه و کمترین واکنش التهابی می‌شود، که میزان موفقیت و کارایی بالینی بالایی را در درمان پریودنتیت نشان می‌دهد.