1. گروه زیست شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه اراک، اراک، ایران ، N-Darbandi@araku.ac.ir
چکیده: (1732 مشاهده)
سابقهو هدف: با تولید روزافزون نانوذراتانساندرمعرض خطرات احتمالی آن قراردارد. تحقیقات نشان دهنده اثرات آنتی اکسیدانی اکسید روی در دوزهای پایین است اما مواجهه طولانی مدت با دوزهای بالا اثرات اکسیدانی ایجاد کرده و برعملکردسیستم تولید مثلینر، اسپرماتوژنز وباروری تاثیرگذار است. در این تحقیق اثر ان استیل سیستئین بر تغییرات بافتی بیضه و فرآیند اسپرماتوژنز در موش های نر تیمار شده با نانوذرات اکسید روی بررسی شد. مواد و روش ها: در این مطالعهتجربی، 24 سر موش نر بالغدر گروه های کنترل (سالین، ml/kg 1)، نانوذرات اکسید روی (mg/kg50)، ان استیل سیستئین (mg/kg 150) و ان استیل سیستئین + نانوذرات اکسید روی تقسیم شدند. در کلیه گروه ها تزریقات داخل صفاقی روزانه به مدت 28 روز انجام شد. در پایان تیمار میانگین وزن و حجم بیضه، طول و قطر لوله های منی ساز، ارتفاع اپیتلیوم زایشیو تعداد سلول های جنسی ارزیابی شد. یافتهها: در گروه نانوذرات اکسید روی کاهش معنیداری در حجم (1/48±38/86)، طول (0/09±0/89)، قطر (1/03±162/69)، ارتفاع اپیتلیوم زایشی (1/73±41/06) لوله های منی ساز، تعداد سلول های اسپرماتوگونی 106× (0/11±4/15)، اسپرماتوسیت 106× (0/83±21/45)، اسپرماتید گرد 106× (0/47±22/31)، اسپرماتید دراز106× (0/76±21/74) و سرتولی 106× (0/10±3/08) و افزایش معنی داری در حجم بافت بینابینی (1/84±18/04) نسبت به گروه کنترل دیده شد (0/001>p). در گروه تیمار همزمان، ان استیل سیستئین پارامترهای فوق را نسبت به گروه نانوذرات اکسید روی بهبود داد (0/01>p). این پارامترها در گروه ان استیل سیستئین نسبت به گروه کنترل اختلاف معنی داری نداشت. نتیجهگیری: بر اساس نتایج این مطالعه، ان استیل سیستئین توانست از آسیب های ناشی از نانوذرات اکسید روی بر بافت بیضه و اسپرماتوژنز جلوگیری نماید.