سابقه و هدف: داروهای ضد انگل سنتتیک اغلب همراه با مشکلاتی چون مقاومت دارویی و اثرات جانبی می باشند. از آنجائیکه گیاه آنغوزه در طب سنتی برای درمان عفونت های انگلی کاربرد دارد و در مطالعات متعدد نیز خواص ضدلیشمانیایی، ضدژیاردیایی و ضدقارچی از این گیاه گزارش شده است لذا این مطالعه به منظور بررسی خواص ضدانگلی عصاره متانولی آنغوزه انجام شده است.

مواد و روش­ها: این مطالعه تجربی بر روی ۱۰۰ سر موش سوری نر که به ۱۰ گروه ۱۰ تایی تقسیم شدند، انجام گردید. القا عفونت با خوراندن تخم نماتود سیفاسیا ابولاتا و سستود هیمنولپیس نانا انجام شد. گروه اول به عنوان شاهد سستود و گروه لازم شاهد نماتو در نظر گرفته شده و هیچ دارویی دریافت کردند. گروه سوم داروی استاندارد ضد سستود پرازی کوانتل (با دوز ۲۵ mg/kg) دریافت کردند. گروه چهارم تحت تیمار با داروی استاندارد ضد نماتود پیپرازین (با دوز ۲۰ mg/kg) قرار گرفتند. گروه های پنجم، ششم و هفتم تحت القای عفونت و با غلظت های ۵/۲% و ۵% و ۱۰% از عصاره آنغوزه تیمار شدند. گروه های هشتم، نهم و دهم نیز تحت القای عفونت نماتودی قرار گرفته و با غلظت های۲/۵% و ۵% و۱۰% از عصاره آنغوزه تیمار شدند. موش ها به مدت دو هفته تحت تیمار قرار گرفتند. در پایان هفته اول و دوم تعداد تخم انگل در نمونه مدفوع و در پایان مطالعه نیز تعداد کل کرم های موجود در دستگاه گوارش شمارش و مقایسه گردید.

یافته­ ها: در هفته اول درمان تفاوت معنی دار میان تعداد تخم سیفاسیا ابولاتا در موش های درمان شده با آنغوزه حتی در بالاترین غلظت (۳/۱۱± ۱۶۶/۴) در مقایسه با شاهد (۹/۵± ۲۳۵) مشاهده نشد. درمان آلودگی نماتودی با عصاره آنغوزه پس از دو هفته نیز منجر به کاهش تعداد تخم و انگل نشد (۰/۰۵<p). در حالی که در گروه آلوده به سستود درمان با آنغوزه در تمامی دوز های مورد استفاده منجر به کاهش معنی دار تعداد تخم و انگل در مقایسه با شاهد گردید(۰/۰۵p<).

نتیجه گیری: یافته های مطالعه حاضر نشان داد که عصاره آنغوزه دارای اثرات ضدنماتودی در مدل آزمایشگاهی نبوده اما دارای خواص ضدسستودی می باشد.

سابقه و هدف: شیستوزومیازیس یک بیماری خطرناک در انسان و حیوانات می باشد که توسط انواع شیستوزوما در مناطق گرمسیری ایجاد می شود. هدف از این مطالعه بررسی نقش آنتی ژن کرم بالغ شیستوزوما بوویس در بیان فاکتورهای آنژیوژنزیس مانند فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و فاکتور رشد فیبروبلاست درماکروفاژهای آلوئولار رت می باشد.

مواد و روش­ها: در این تحقیق, از کشت سلولی ماکروفاژهای آلوئولار رت برای بررسی آثار آنتی ژن کرم بالغ شیستوزوما بوویس در بیان ژن های کد کننده فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و فاکتور رشد فیبروبلاست استفاده شده است. سلول های ماکروفاژ آلوئولار رت از طریق شستشوی برونکوآلوئولار بدست آمد که با غلظت های مختلف (۱/۰، ۱، ۱۰ و ۵۰ میکروگرم) آنتی ژن کرم بالغ شیستوزوما بوویس تیمار شد. علاوه بر این ارتباط بین تولید اکسید نیتریک و بیان ژن های کد کننده فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و فاکتور رشد فیبروبلاست در سلول های ماکروفاژهای آلوئولار رت بررسی شد.

یافته­ ها: نتایج این تحقیق نشان داد که آنتی ژن کرم بالغ شیستوزوما بوویس در غلظت های ۱۰ و ۵۰ میکروگرم در میلی لیتر باعث افزایش بیان ژن های کد کننده فاکتور رشد اندوتلیال عروقی (به ترتیب ۱۲ و ۱۷ برابر نسبت به کنترل منفی) و فاکتور رشد فیبروبلاست در سلول های ماکروفاژ رت (به ترتیب ۶ و ۱۲ برابر نسبت به کنترل منفی) شده است. علاوه بر آن، رابطه بین تولید اکسید نیتریک و میزان بیان ژن های فوق وجود داشت.

نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ارتباط بین افزایش بیان ژن کد کننده فاکتور رشد اندوتلیال عروقی و فاکتور رشد فیبروبلاست و شیستوزومیازیس وجود دارد که می توان در آینده از آن برای پیشگیری و کنترل بیماری استفاده کرد. 

سابقه و هدف: انگل لیشمانیا تروپیکا عامل بروز لیشمانیوز پوستی و احشایی در ایران است. بعلت فقدان یک آزمون دقیق، حساس و غیرتهاجمی در مدل حیوانی، درمان و واکسیناسیون برعلیه آن با چالش بزرگی همراه است. لذا در این مطالعه، لیشمانیا تروپیکا با دو ژن گزارشگر پروتئین فلورسنت سبز (egfp) و لوسیفراز (luc) به شکل اتصال یافته (egfp-luc) ترانسفکت شد تا در مطالعات آتی بعنوان یک ابزار تشخیصی سریع و دقیق برای ردیابی و اندازه گیری میزان عفونت در بدن حیوان زنده مورد استفاده قرار گیرد.

مواد و روش­ها: در این مطالعه آزمایشی-تجربی، سازه ژنی حاوی ژنهای egfp-luc از طریق نوترکیبی مشابه در ژنوم سویه ایرانی انگل لیشمانیا تروپیکا (در لوکوس ۱۸srRNA) درج شد. برای غربالگری انگلهای ترانسفکت شده، از شاخص انتخابی G۴۱۸ استفاده گردید. سپس بوسیله PCR با پرایمرهای مختلف ژنوتیپ انگلها بررسی شد. همچنین با استفاده از وسترن بلات، میکروسکوپ فلورسنت و فلوسایتومتری بیان پروتئینهای گزارشگر ارزیابی شد.

یافته ­ها: مشاهدات اولیه فنوتیپی انگل با استفاده از میکروسکوپ فلورسنت نشان داد که انگلهای نوترکیب L. tropica^EGFP-LUC پروتئین EGFP را در سیتوپلاسم تولید کرده اند. میزان کمی شدت فلورسنت اندازه گیری شده در انگلهای نوترکیب با استفاده از فلوسایتومتری بیش از ۹۰% بود. نتایج آزمونهای PCR ورود ژنها را بدرون ژنوم و لوکوس مربوطه و وسترن بلات بیان هر دو ژن را در شکل پروماستیگوت انگل نشان دادند.

نتیجه­ گیری: این اولین گزارش مبنی بر تولید انگلهای نوترکیب لیشمانیا تروپیکا بیان کننده هر دو ژن گزارشگرegfp  و luc بطور همزمان است.

سابقه و هدف: هیداتیدوز از بیماریهای مهم مشترک انسان و دام است که بهترین روش درمان آن جراحی می باشد. تاکنون اسکولکس کشی های شیمیایی زیادی برای جلوگیری از نشت پروتواسکولکسی ها حین عمل جراحی بکار گرفته شد اما با توجه به عوارض جانبی مواد شیمیایی و استفاده از گیاهان دارویی ضروری به نظر می رسد. با توجه به خواص ضد انگلی درمنه دشتی این مطالعه به منظور بررسی و مقایسه اثر روغن ضروری درمنه دشتی (Artemisia sieberi) بر پروتواسکولکس های کیست هیداتیک در شرایط آزمایشگاهی با داروی آلبندازول انجام شد.
مواد و روش­ها: در این مطالعه آزمایشگاهی روغن ضروری از قسمت های هوایی گیاه تهیه شد. کروماتوگرافی گازی-طیف سنجی جرمی به منظور تعیین اجزای آن انجام شد. پروتواسکولکس ها از کبد های آلوده به کیست هیداتیک استخراج و به مدت ۱۰، ۳۰، ۶۰ و ۱۲۰ دقیقه در معرض غلظت های (۲/۵، ۵ و ۱۰µg/ml) درمنه دشتی قرار گرفتند. میزان زنده بودن پروتواسکولکس ها بوسیله رنگ آمیزی ائوزین سنجیده شد. از آلبندازول به عنوان داروی استاندارد استفاده شد.
یافته ها: آلفا توجون با ۳۱/۵ درصد بعنوان ترکیب اصلی روغن ضروری مشخص شد. میزان اسکولکس کشی روغن ضروری در غلظت µg/ml۲/۵ در زمان های ۱۰، ۳۰، ۶۰ و ۱۲۰ دقیقه به ترتیب ۵۱/۸، ۷۱/۵، ۸۲/۸ و ۹۹/۳ درصد بود. آلبندازول با دوز مشابه در بازه های زمانی مشابه اثر کشندگی کمتری از خود نشان داد ولی در مقایسه با شاهد هر دو تیمار اثر معنی دار از خود نشان دادند (۰/۰۵p<). بیشترین فعالیت اسکولکس کشی روغن ضروری در غلظتµg/ml ۱۰سی دقیقه پس از تیمار دیده شد. برای داروی آلبندازول این اثر در دوز µg/ml۱۰ پس از ۱۲۰ دقیقه مشاهده شد.
نتیجه گیری: نتایج مطالعه نشان داد که روغن ضروری درمنه دارای اثر پروتواسکولکس کشی قابل قبولی در مقایسه با داروی آلبندازول است و می توان از آن به عنوان یک ماده پروتواسکولکس کش طبیعی استفاده کرد.