سابقه و هدف: سندروم درد پاتلوفمورال شایعترین منشاء درد قدامی زانو می باشد که معمولا طی بالا و پایین رفتن از پله ها، چمپاتمه زدن، نشستن طولانی مدت و زانو زدن یات دویدن اتفاق می افتد. این مطالعه بمنظور مقایسه "فیزیوتراپی سنتی به تنهائی" و "فیزیوتراپی سنتی توام با تمرین درمانی مبتنی بر رویکرد Sahrmann" بر بهبود سندورم پاتلوفمورال انجام شد.

مواد و روش­ها: این مطالعه مداخله ای بر روی ۳۰ بیمار مبتلا به سندروم درد پاتلوفمورال با سن 50-20 سال انجام شد. افراد به دو "گروه فیزیوتراپی سنتی" و "گروه درمانی Sahrmann" تقسیم شدند. در گروه فیزیوتراپی سنتی، از روشهای تحریک الکتریکی سطحی، کیسه گرم، اولتراسوند و تمرینات تقویتی و کششی زانو استفاده شد. در گروه درمانی Sahrmann، علاوه بر فیزیوتراپی سنتی، از نواربندی خلفی ضربدری ران، تقویت و تمرینات عملکردی هیپ نیز استفاده شد. مداخلات در هر دو گروه به مدت 6 هفته اعمال شد. قبل و بلافاصله بعد از درمان، پرسشنامه کیفیت سطح زندگی (KOOS)، شدت درد زانو و حس مفصل زانو اندازه گیری و مقایسه شدند.

یافته­ها: در هر دو گروه، متغیرهای شدت درد، مقیاس KOOS و حس وضعیت زانو در پایان هفته ششم به طور معنی داری بهبود یافتند(0/05p<). در گروه فیزیوتراپی سنتی میانگین شدت درد از 7/23±54/53 میلی متر به 5/11±37/80 میلی متر، میانکین نمره پرسشنامه KOOS  از 6/12±95/93 به 6/23±73/26و میانگین خطای بازسازی وضعیت زانو از 1/57±4/98 درجه به 1/15±2/82 درجه کاهش یافتند همچنین در گروه درمانی Sahrmann و در پایان هفته ششم میانگین شدت درد از 7/75±59/93میلی متر به 5/36±40/2 میلی­متر، میانگین نمره پرسشنامه KOOS  از 10/94±95/73 به 7/87±71/4 و میانگین خطای بازسازی وضعیت زانو 9/1±6/18 درجه به 1/11±2/99 درجه کاهش یافتند.

نتیجه گیری: بر اساس نتایج این مطالعه استفاده از رویکرد درمان Sahrmann، نسبت به فیزیوتراپی سنتی، اثرات بیشتری در بهبود درد، حس وضعیت زانو و افزایش کیفیت زندگی مبتلایان به سندرم درد پاتلوفمورال ندارد.