سابقه و هدف: مس یکی از ریزمغذی های اصلی بدن می باشد، اختلال در هموستاز مس سبب ایجاد بیماریهایی مانند منکز و ویلسون می گردد که از عوارض این بیماریها تشنج و اختلال در یادگیری و حافظه می باشد. مصرف غلظت های بالای مس می تواند سبب ایجاد آسیب های دائمی به سلول ها و آسیب نورونی گردد. هدف از این مطالعه بررسی اثرات سمی مصرف خوراکی سولفات مس بر روی یادگیری در ماز آبی موریس در موش صحرایی می باشد.

مواد و روش­ ها: در این مطالعه تجربی از 39 سر موش صحرایی نژاد ویستار در دو گروه نر (21 سر) و ماده (18 سر) استفاده شد. هر کدام از گروه های نر و ماده نیز به سه گروه تقسیم شدند. گروه کنترل از آب مقطر و دو گروه دیگر از 1و 5/1 میلی مولار سولفات مس  محلول در آب مقطر به مدت یک ماه به عنوان آب مصرفی استفاده نمودند. پس از این مدت، حافظه فضایی موش ها با استفاده از ماز آبی موریس مورد ارزیابی قرار گرفت.

یافته­ ها:  در موش های نر سولفات مس اضافه شده به آب آشامیدنی سبب تغییر معنی داری در مسافت طی شده برای یافتن سکو (3/01±24/09% در گروه کنترل، 2/95±26/06% گرو 1 میلی مولارسولفات مس، 1/82±25/68% گروه 1/5 میلی مولار سولفات مس)، زمان لازم (2/87±23/93 در گروه کنترل، 3/47±25/54 گروه 1 میلی مولار سولفات مس و 1/92±25/33 در گروه 1/5 میلی مولار سولفات مس) برای پیدا کردن سکو و یا سرعت شنا کردن موش ها نشد. مقایسه گروه های مختلف موش های ماده نیز نشان داد که غلظت های 1 و 1/5 میلی مولار سولفات مس نتوانستد به شکل معنی داری سبب اختلال در یادگیری موش ها گردند.

نتیجه ­گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که اضافه شدن سولفات مس به آب آشامیدنی سبب ایجاد اثرات تخریبی بر روی حافظه و یادگیری موش های نر و ماده نمی گردد.