سابقه و هدف: زانوی پرانتزی ریسک فاکتوری برای بروز استئوآرتریت زانو است. با توجه به نقش خستگی بر کنترل وضعیت بدنی، درک تغییر نوسانات وضعیت بدنی در افراد دارای زانوی پرانتزی، بینش خوبی برای پیش­گیری از بروز استئوآرتریت زانو در این افراد خواهد داد. لذا هدف از انجام این تحقیق، مقایسه خستگی ناشی از فعالیت وامانده ساز بر نوسانات وضعیت بدنی مردان دارای زانوی پرانتزی و نرمال می باشد.

مواد و روشها: این مطالعه نیمه تجربی بر روی 40 نفر دانشجوی مرد سالم، شامل 20 نفر دارای زانوی پرانتزی و 20 نفر دارای زانوی نرمال (به ترتیب با میانگین زاویه  q
  5/25±0/8  و 0/86±8/79 درجه) انجام شد. ناهنجاری زانوی پرانتزی با استفاده از کولیس و گونیامتر انداز­ه­گیری شد. نوسانات وضعیت بدنی با استفاده از صفحه نیرو اندازه­گیری و از پروتکل تغییر یافته آستراند برای اعمال خستگی استفاده شد.

یافته­ ها: در ثبات قدامی-خلفی دو گروه پس از خستگی تفاوت معنی داری مشاهده نشد ولی ثبات داخلی- خارجی پس از خستگی دچار کاهش معنی داری شد (به ترتیب زانوی پرانتزی با 296/86 و زانوی نرمال با 200/38 میلی­متر بر ثانیه جابجایی مرکز فشار) که این تغییرات در گروه زانوی پرانتزی نسبت به گروه زانوی نرمال معنی دار شد (0/40=p). ثبات داخلی- خارجی در هر دو گروه 10 دقیقه پس ازخستگی بطور کامل بازیافت شد.

نتیجه گیری: جابجایی خط جاذبه به طرف داخل در افراد زانو پرانتزی می­تواند موجب افزایش نوسانات پوسچر طرفی گردد و از آنجایی­که دفورمیتی زانوی پرانتزی موجب چرخش داخلی ساق پا و تبدیل آن به پرونیشن مفصل ساب تالار در وضعیت تحمل وزن می­شود، لذا این تغییر در ساختارهای پا می­تواند موجب تغییر عملکرد پا برای کنترل تعادل داخلی خارجی (طرفی) گردد.