سابقه و هدف: جنیستئین ماده‌ای از گروه ایزوفلاونوئیدهاست که خاصیت ضد سرطانی آن در سرطان‌های مختلف گزارش شده است. این مطالعه به منظور بررسی اثر جنیستئین بر روی مارکرهای استرس اکسیداتیو در رده سلولی A549 سرطان ریه انجام شد.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه مداخله‌ای، غلظت‌های 20، 40، 60، 80، 100 میکرومولار جنیستئین برای تیمار سلول‌های سرطانی اپیتلیال ریه A549 مورد استفاده قرار گرفت و سپس بقای سلولی توسط تست MTT بعد از 24 و 48 ساعت مورد سنجش قرار گرفت. بعد انتخاب دوز IC50 و انجام تیمار تست‌های TAC، TOS و CAT به روش دستی و تست‌های PRx4، SOD و GPx توسط کیت مورد سنجش قرار گرفت.
یافته‌ها: دوز IC50 جنیستئین برای سلول‌های A549 40 میکرومولار در 24 ساعت شد. دوز 40 میکرومولار جنیستئین برای میزان TAC در مقایسه با گروه کنترل (به ترتیب 0/01±0/05، 0/01±0/07 میلی‌مول بر میلی‌گرم) تفاوت معنی‌داری ایجاد نکرد، اما باعث افزایش معنی‌دار TOS (به ترتیب 0/004±0/03، 0/002±0/01 میلی‌مول بر میلی‌گرم) و OSI (به ترتیب 0/08±0/57، 0/06±0/18) در مقایسه با گروه کنترل شد (0/05>p). همچنین نتایج ما نشان داد SOD (به ترتیب 0/02±0/95، 0/19±2/56 واحد بر میلی‌گرم) و CAT (به ترتیب 0/11±0/45، 0/18±1/2 واحد بر میلی‌گرم) و PRx4 (به ترتیب 1/45±18/35، 3/75±42/83 پیکوگرم بر میلی‌گرم) در گروه‌های تیمار شده در مقایسه با گروه کنترل کاهش چشمگیری داشتند (0/05>p). GPx فقط در دوز 60 میکرومولار (به ترتیب 4/36±85/28، 12/36±141/59 واحد بر میلی‌گرم) نسبت به گروه کنترل کاهش معنی‌داری داشت (0/05>p).
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه نشان داد که جنیستئین باعث کاهش بقاء و القای استرس اکسیداتیو در سلول‌های سرطانی A549 می‌شود.